Nepal op zijn kop
We besluiten gewoon langs te gaan en te kijken wat er te regelen valt. Vlak bij de grens met China ligt een klein tentenkamp aan de rivier. Tussen het groen ligt een zwembadje en een aantal kajakken. Twee Amerikanen dobberen in het zwembad en begroeten ons enthousiast. De manager, een jonge kleine Nepali, ontvangt ons en we leggen uit wat we willen. Hij vindt het geen probleem dat we in de auto willen kamperen, maar hij
wil nog wel even met de anderen overleggen wat dan de prijs moet zijn. We geven hem een indicatie wat wij willen betalen, voor drie dagen kajakken met z’n tweeën inclusief drie maaltijden per dag en gratis thee en koffie.
moeten we ons uit het bootje zien te redden. De kajak wordt omgekiept en in de paar seconden die je ondersteboven in het water je neus vult met water, moet je op zoek gaan naar het lusje van het spatzeil, dat jou van je broodnodige zuurstof scheidt.
Na deze eerste ervaring was het voor Leon duidelijk dat hij deze sport onder de knie wil krijgen. Voor Claire was het een ander verhaal. Happen naar adem, je kop onder water en bijna dertig jaar oud worden betekende voor Claire een vroegtijdig einde van dit avontuur. “Ik ben nu bijna dertig, ik hoef mijzelf niet meer te bewijzen. In Nederland hebben we geen wild water, behalve in de badkuip en daar past geen kajak in!”, beargumenteert zij haar besluit. Omdat er de volgende dag een groep toeristen komt voor een twee daagse rafttocht kan Claire zich hierbij aansluiten, zonder extra kosten. “Als je dan in het water valt, hoef je jezelf niet eerst te bevrijden voordat je weer adem kunt halen.”, legt ze uit. Leon ligt de hele dag in het zwembad om koste wat kost de eskimorol te leren en Claire leert de Nepaleese gidsen ondertussen een lesje in biljart. Iets te vaak in de kroeg gehangen? Aan het eind van de dag, komt Leon weer op eigen kracht boven en besluiten de gidsen dat hij mee mag de rivier op.
Terwijl Leon ligt te ploeteren in het zwembad, laadt Claire de spullen in de bus, om mee te gaan voor het raftuitje. De gids besluit een stuk van de rivier te nemen, waar dit seizoen nog niemand gevaren heeft. Er worden eerst een aantal kajakkers op uit gestuurd om de rivier te verkennen. Er zitten stroomversnellingen bij die in de hoogste categorie zitten. Twee daarvan zijn te gevaarlijk en de rafters moeten lopen. Met een dikke smile komt Claire terug om te ontdekken dat Leon weer de rivier op is. Het duurt lang. Leon lijft wel erg lang weg. Het avondeten staat al klaar, terwijl Claire nog de rivier af tuurt. “Waar blijft ie toch?” De zorgen nemen toe als de duisternis het zicht op de rivier wegneemt. “He, wat zit je daar naar het water te staren”, roept Leon als hij weer het kamp betreedt.Ze zijn zo laat terug, omdat ze iedere keer op een lift moeten wachten van een bus of een vrachtwagen. “Er is vandaag een staking en daarom rijden er bijna geen bussen. We hebben bijna twee uur staan wachten op een lift”, legt Leon de vertraging uit. We besluiten dat we nog een dag blijven om de cursus af te sluiten. Claire wil graag mee de rivier af. Ze heeft de eerste dag net twee uur in het poedelbadje gelegen en denkt dat ze nu mee kan de rivier op. We vragen onze instructeur of het veilig is en hij geeft aan dat er een extra instructeur meegaat om Claire vast te houden bij de stroomversnellingen.