Miles To Go

Midden in een zandstorm besluit onze gids Djaffar dat het genoeg is voor vandaag en we ons kamp gaan opslaan bij een mooie gordge. Achter in de gordge ligt een kleine oase met nog een klein beetje water. Omdat het zo hard waait gaat niemand meteen met onze Tuareg mee aan de wandel. Claire en ik besluiten toch maar te gaan kijken en met onze slippertjes lopen we over de rotsen de gordge in. Als we halverwege zijn, komen de steekvlammen ons tegemoet.

We zitten klem tussen de rotsen, maar gelukkig waait de wind het vuur de gordge in. De vlammen zijn zo hoog dat ze boven de gordge uitkomen. “Wat is daar aan de hand? Een vuur ontstaat niet zomaar. Er moeten daar mensen zijn”, realiseren wij ons. Voorzichtig lopen wij richting het vuur om te ontdekken wat er precies aan de hand is. In de verte zien we Djaffar terug komen lopen. Als hij ons ziet schrikt hij en gaat zitten. ‘Wat is er aan de hand?”, vragen wij. “Uhhh, een vuurtje”, is zijn antwoord. " Ja ja, dat is ons ook niet ontgaan. Maar hoe is het ontstaan?” We krijgen geen zinnig antwoord uit de Algerijn en we lopen met hem richting het vuur.

Het is heet tussen de rotswanden en het gras en de palmbomen gaan op in rook. In het einde van de gordge bevindt, of moet ik zeggen bevond, zich een groene vegetatie rondom een grote plas grondwater. Maar groen is veranderd in zwart. Er is geen mens te bekennen. “Wie kan dit gedaan hebben?’, vragen wij ons af. Djaffar kijkt wel heel vaak richting de grond als wij hem deze vraag stellen. We lopen terug om een camera te halen en als we weer de gordge inlopen om foto’s te maken, zien we onze Algerijnse gids druk bezig met een vuurtje maken voor zijn thee. Had hij in de oase ook al dorst? Of wilde hij de toeristen iets bijzonders laten zien?